در زندگی حتما یک "پناهگاه" 

داشته باشید...

جایی که دورتان کند از همه ی مشغله ها  و روزمرگی ها و حتی سرو صدای ساختمان سازی های مکرر لعنتیِ کنار خانه تان

فرقی نمیکند این سنگر تنهایی تان 

یک صندلیِ فلزی در پارکِ نزدیک خانه تان باشد یا  کافه ای چوبی و یا حتی تختِ یک نفره ی اتاقتان‌‌.

اما حتما جایی را داشته باشید برای خاطره ساختن های یک نفره ای که کسی جرات خراب کردنش را نداشته باشد

که ترسِ از رفتن و از دست دادن هیچکس مانع ورودتان به آنجا نشود

دست خودتان را بگیرید و به "پناهگاهتان" ببرید 

مرور کنید خاطراتتان را

حذف کنید اضافه ها را و جا را برای اصلی ها باز کنید .

آنوقت خودِ خالی از فکر و خیالتان را برگردانید به عزیزانتان 

به خودتان

به خودتان

"به خودتان"...