#بگو_سیب 

#پارت_سیزده


انگار همه ی خستگی هامو ٬ اونجا ٬ کنار اون کانتر کثیف ٬جا گذاشته بودم.

تا رسیدن به خونه ٬ فکرم حول اون آگهی و این که آیا با یه مدرک کارشناسی ٬ شانسی براش داشتم یا نه٬ میچرخید ؛انقدر که مسیر برام کوتاه تر از هروقتی گذشت.

بعد رسیدن به آپارتمان و واحدم ٬اولین کاری که کردم٬ قراردادن خریدام روی کانتر آشپزخونه و کندن مقنعم از سرم بود.

درحالی که دکمه های مانتوم و باز میکردم ٬کولر و روشن کردم و جایی که باد بهم بهتر بخوره نشستم. گوشیمو دستم گرفتم و به عکس آگهی خیره شدم .یه حس شیرینی زیر پوستم تزریق شد که برام زیادی خوشایند بود.

این که بتونم ٬ شانس اینو داشته باشم که خودم کار بکنم و خرج و مخارجم و از دوش مامان بردارم ٬بیشتر از هرچیزی بهم انرژی می داد.

میدونستم تازگی ها ٬به خاطر خرید سیسمونی بچه ی پریشا  یک وام گرفته که بازپرداختش با وجود مخارج دانشگاه آزاد پولاد ٬ کمی براش سخته.

مامان یه مدیر بازنشسته بود.توی مقطع دبیرستان ٬ مدیر مدرسه ی خودمم بود و یادمه چقدر از بچه ها حرف میشنیدم که نمره های خوبی که میگیرم ٬ بابت پارتی بازی های مامانمه.

 روزای اولِ بعد رفتن اون آدم که نسبتش و حتی نمیخواستم به زبون بیارم ٬  زندگی برامون واقعا سخت بود.اما وقتی پدربزرگ ٬خونه ی خودش و به اسم مامان کرد و مارو از اون خونه ی کوچیک اجاره ای ٬ پیش خودش برد وضع فرق کرد ٬ با این که بچه بودم ٬ خوب یادمه همون موقع ارث خاله و دایینا رو هم داد تا بعدها برای مامان به خاطر اون خونه٬ مشکلی پیش نیاد.

تا دوسال پیش٬ که پدربزرگ زنده بود همه چی بهتر بود٬نمیذاشت مامان از حقوق بازنشستگیش استفاده کنه و حتی برای جهیزیه ی پریشا هم حسابی مامان و کمک کرد. اما با فوت پدربزرگ ٬ فشار روی مامان کمی زیاد شد . داییام تمام حقوق پدربزرگ و با جنگ و دعوا ٬ به نفع خودشون برداشتن و مامان مجبور شد برای بهتر کردن وضع خونه و بازسازیش ٬  بخشی از پس اندازش و بده. با این که تا الان مشکل آنچنانی ای نداشتیم اما میدونستم مامان برای خرج اجاره ی این خونه و خرید چندتا وسیله ای که برای اینجا خریدیم ٬ زیر فشار مالی قرارگرفته و من هیچ وقت تا اون لحظه ای که آگهی رو دیدم ٬به این فکر نکرده بودم میتونم با کار کردن ٬کنار درسم ٬ کمکش کنم.

حتی پولاد٬ با وجود چندسال کوچکتر بودنش نسبت به من٬ تو یه باشگاه بدنسازی کار میکرد و کمی کمک خرجِ مخارجش بود ؛اما درآمدش انقدری نبود که بشه روش حساب کرد.


نگاهمو سر دادم طرف ساعت که هفت غروب و نشون میداد.بهتر بود صبر میکردم و فردا قبل کلاسم میرفتم و اونجا سر میزدم.

به نظر خودم حضوری شانس بهتری داشتم.قبلشم باید با مامان صحبت میکردم و اجازش و میگرفتم.دوست نداشتم فکر کنه ٬حالا که دور ازشون زندگی میکنم ٬برای خودم سرخود شدم.با این افکار بلند شدم و وارد تنها اتاق خواب خونه شدم. مانتوم و روی تختم انداختم وبعد عوض کردن شلوارم با یک شلوار راحتی رفتم سراغ خریدام ٬برای تهیه ی یه شام سرد و حاضری عجله داشتم.ترجیح میدادم زود شام بخوردم و زود بخوابم ٬ تا صبح بتونم زودتر بلند شم و قبل رفتن دانشگاه به اونجا هم سربزنم.

..............................................


نگاهمو از تابلوی آموزشگاه به در سفیدش دادم.ساختمون زیاد جالبی نبود ٬اما با این حال واردش شدم و از چندپله ی کوتاه بالا رفتم . از در باز چوبی رنگ مقابلم نگاهی به داخل ٬که پر بود از سرو صدا انداختم.

یک ابروم اتوماتیک وار بالا پرید و به این فکر کردم ٬واقعا میشه تو این محیط شلوغ کار کرد؟!

در و با دستم باز تر کردم و وارد شدم.انقدر شلوغ بود ٬که کسی به یه تازه وارد نگاهی نندازه.با چشم گردوندن متوجه میز منشی که انتهای سالن مستطیلی بود ٬شدم و از بین دوتا دختری که کیف ساز روی شونه هاشون بود و بلند میخندیدن گذشتم.

منشی جوون داشت با یه پسر کم سن و سال ٬که انگار هنرجو بود ٬حرف میزد‌.کمی عقب ایستادم و وقتی حرفاشون تموم شد و پسر عقب گرد کرد ٬جلو رفتم.نگاه دختر روی من نشست و خیلی خشک پرسید: میتونم کمکتون کنم؟

طبق همه ی مواقع یه لبخند روی لبم کاشتم.لبخندی که همیشه باهام بود: خسته نباشین.برای آگهی استخدام اومدم.

سری برام تکون داد و انگار که در اثر لبخندم ٬کمی بی حوصلگیش ٬کم شده باشه گفت: برای چه رشته ای؟

نفسمو آروم بیرون فرستادم: عکاسی.

نگاهش رنگ تأسف گر


فت و سریع گفت: متأسفم عزیزم!دیروز غروب استخدام شدن.دیر اومدی.‌

انگار که یه پارچ آب یخ٬ روم خالی کرده باشن٬ وا رفتم و لبخندم جمع شد: دیروز غروب؟!

سرش و داخل برگه ی مقابلش کرد و جواب داد: بله.کادرمون تو زمینه ی آموزش عکاسی تکمیل شده.تخصص دیگه ای ندارین؟ آخه معمولا هنری ها٬ همه چی با هم بلدن.

سعی کردم کمی قیافم و از اون فرم وا رفته خارج کنم؛ اما سخت بود: خب همه مثل هم نیستن‌.من صرفا یه عکاسم نه یه نوازنده یا نقاش...


#ادامه_دارد