#بگو_سیب
#پارت_شانزده
به در باز طبقه ی اول که رسیدم، دوباره استرس به شکل عجیبی وجودم و پر کرد٬ آروم وارد شدم و با چشمای کنجکاو به فضای نسبتا بزرگ و خوش طرح و نقشه ی مقابلم چشم دوختم.یه سالن مربعی شکل که با درختچه های آپارتمانی و مصنوعی قسمت انتهاییش کامل شبیه یه گلخونه شده بود و رنگ صدری دیوارا با اون همه تابلوی هنری و زیبا شبیه یه نمایشگاه خوشگل کرده بودتش...
میز منشی سمت چپ تعبیه شده بود اما کسی پشتش نبود و هرچهارتا در موجود مقابلش هم بسته بود.
فضا به خاطر فن های تعبیه شده به شدت مطبوع و خوش رایحه بود و یه عطری مثل عطر شمعدونی خیس خورده همه جارو پر کرده بود.تحت تأثیر آرامش محیط استرسم پرید و با قدمای آروم روی یکی از دوتا صندلی چرم سفید مقابل میز منشی، نشستم که همون لحظه در یکی از ای با یه ماگ بزرگ دستش، که ازش حرارت بلند می شد ازش خارج شد و با دیدنم اول متعجب شد، اما سریع لبخند مهربونی زد و به طرف میزش پا تند کرد: سلام، خیلی وقته منتظرین؟
نگاهی به چشمای خوشگل و آرایش شدش انداختم و با مهربونی گفتم: سلام، نه تازه اومدم.
پشت میزش جاگیر شد و ماگی که حالا می دونستم درونش چای روی میز قرار داد و با همون لبخندش گفت: شرمنده، آبدارچی این جا رفته مرخصی، برای چای و هرچیزی که بخوایم باید خودمون بریم آشپزخونه...برای ثبت نام اومدین؟
خندم گرفت از اشتباهش و با یه غرور ریز جواب دادم: خیر، من و استاد جلیلی به سفارش استاد فراست فرستادن برای آموزش عکاسی به هنرستانی های کنکوری.
سریع ابروهاش بالا پرید و تند گفت: پس استاد جدید بچه ها شمایین؟ اتفاقا آقای راد گفتن امروز قراره به سفارش استادشون یکی بیاد.
لبخندم عمق گرفت و با حس خوبی سرتکون دادم: بله، خودمم، دیر که نیومدم؟
تلفن روی میزش و برداشت و با مهربونی گفت: خوشبختانه هنوز نرفتن، نیم ساعت دیرمی اومدی رفته بودن.
